Terug in Echternach

Vanwege Corona was het Echternacher Open Schaaktournooi 3 jaar niet door gegaan, maar dit jaar konden we eindelijk weer naar Echternach! Guus en ik hadden Cas en Annette opgehaald in Amersfoort en waren al bijna in Echternach, toen we bericht kregen dat Dimitri, Marieke, Davey en Sven met een lekke band langs de snelweg stonden. Uiteindelijk zijn ze door Belgische politie begeleid naar een garage, waar hun band werd gerepareerd, terwijl zij friet gingen eten. Ook was er nog gedoe met niet-werkende pinapparaten, maar uiteindelijk konden ze hun weg vervolgen en op tijd de sleutel ophalen. Ondertussen gingen wij met zijn vieren eten bij een restaurant op een camping met uitzicht over de grensrivier. Ik had een heerlijke salade, zelfs de plakjes kroot (rode biet) smaakten goed!

Dit jaar hadden we een appartement gehuurd in Godendorf aan de Duitse kant van de grens. De verhuurster begon meteen al met preken dat je er geen party mocht houden (wat 40-ers en 50-ers in haar ogen kennelijk typisch doen).

Ons appartement zat onder het dak met grote dakramen zonder (schuif)gordijnen, dus in de slaapkamers was het licht als het buiten licht was en in de badkamer was je bovenlijf zichtbaar voor mensen in huizen verderop op de berg. En het raampje in de badkamer van de benedenwoning van Dimitri keek uit op de parkeerplaats voor het huis. Verder zat er bij ons in het appartement wel een deur naar een balkon (tenminste, die indruk hadden we), maar die was volledig afgeplakt en op slot, want stel je voor dat we in hun tuin zouden kunnen kijken! Bij ons op de bovenverdieping waren echt alleen maar dakramen.

’s Avonds gingen Guus en Cas nog even een biertje drinken beneden bij Dimitri, maar daar kregen ze meteen met de verhuurster te maken, omdat ze niet uit het appartement in haar tuin mochten komen. Waarom verhuurt ze die appartementen dan met een foto erbij van de tuin, als je zelfs niet voor het appartement buiten mag zitten, noch op de tuin uitkijken?! Cas noemde het mens inmiddels “Cruella” (de heks). 

Het toilet zat in de badkamer, dus het was  ’s morgens even rekening met elkaar houden wie ging douchen en wie tussendoor nog even naar het toilet wilde, maar dat ging nog wel. Er was in de badkamer een rekje met ruimte voor 2 handdoeken om vrij uit te hangen om te drogen, maar we waren met 4 mensen. Op de slaapkamers waren geen haakjes, dus hadden Guus en ik onze handdoeken – bij gebrek aan beter - aan de beugel van het kantelraam gehangen.

Wat echter nog irritanter was, was dat de oven het helemaal niet deed en de gekochte afbakbroodjes dus niet bruikbaar waren. We moesten daarom met zijn allen de yoghurt met cruesli delen. Verder bleek het fornuis grote moeite te hebben met eieren koken. Ze waren uiteindelijk wel hard (toen de mannen al naar de schaakzaal waren vertrokken), maar dat was niet omdat we het water hadden zien borrelen. Er bleek ook geen theedoek te zijn, dus de afgewassen vaat konden we alleen in het druiprek achter laten.

Op zaterdagmorgen vertrok Marieke met Davey voorin naast haar, Sven linksachter in zijn stoeltje en Annette en ik daarnaast geperst. Onderweg zat Sven vanuit zijn stoeltje mee te kijken naar de navigatie op mijn mobiel en zei dan af en toe “auto!”. Veel meer zei Sven doorgaans niet, maar regelmatig grijnsde hij wel naar ons. Gelukkig was het dinopark vlakbij. Davey was door zijn ouders voorbereid dat, als dino’s geluid maken (zoals in het dinopark bij de dierentuin in Amersfoort), dat dat dan niet echt is, maar “een bandje”. Echter, deze dino’s stonden stil en maakten geen geluid, dus Davey vroeg zich af waar “het bandje” was. Halverwege kwamen we bij een grote buis waar kinderen doorheen konden en vooral Sven vond dat prachtig; die bleef heen en weer lopen. Op een gegeven moment viel hij, maar hij gaf geen kik, keek wat verbaasd, veegde wat strootjes van zijn wang, stond weer op en ging de buis weer in. Ik was de buis ‘doorgeschoten’ toen ik de val zag, maar dat was dus helemaal niet nodig: Sven had alles onder controle.

Na een simpele pretzel/bradwürst/sandwich lunch konden we de kinderwagen van Sven bij het dinopark stallen, zodat we meteen door konden lopen naar de duivelskloof (“Teufelsschlucht“). Het was nog wel een stuk lopen door het bos, dus Davey had af en toe wat overredingskracht nodig. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij takjes sprokkelde en dat ik die droeg. Toen we bij een paadje omlaag bij de kloof kwamen, mocht ik gelukkig de takjes zolang bij een boom leggen, zodat ik mijn handen vrij had bij de rotsen. Het is altijd weer mooi en indrukwekkend om die hoge rotswanden te zien. Davey werd er ook enthousiast van en ik had regelmatig moeite om hem bij te houden, terwijl Marieke met Sven natuurlijk niet zo snel kon volgen en Annette bij hen bleef. Davey heeft alleen al daar in de omgeving 6½ km gelopen!

Toen we voor de middagdut van Sven weer in onze appartementen kwamen, bleek dat er iemand – ongetwijfeld de gestapo verhuurster – in ons appartement was geweest en de handdoeken van de kantelramen had gerukt en op een hoopje op het bed had gesmeten. Zo wisten wij niet meer welke handdoek door wie gebruikt was. Bovendien is het gewoon not-done om - zonder overleg - een appartement te betreden gedurende de periode dat je het verhuurd hebt. Ook Marieke had de indruk dat er iemand in hun appartement was geweest.

’s Avonds aten Marieke, Annette en ik met de kinderen bij een restaurant op de markt in Echternach en daar had ik een bowl met gezonde salade met hele groene bonen, een onbekend zaadmengsel en dunne sliertjes die zowel scherp als zepig smaakten. De mannen zijn later naar de Chinees geweest, die we ook bij vrijwel elk bezoek aan Echternach aandoen. Het schaken was uitgelopen, omdat de inschrijving ’s morgens te langzaam ging met een enorme rij tot ver buiten het klooster, zo vertelden de mannen.

Op zondagmorgen vertrokken de mannen met Guus en hun koffers en – vanwege de kapotte oven – ongebruikte afbakbroodjes weer richting het klooster. Annette deed de afwas en ik was weer als laatste klaar voordat we onze tassen bij Marieke konden zetten. “Frau Gestapo” stond alweer onderaan de trap klaar, terwijl het nog ca. een half uur voor de uiterste vertrektijd was.

We reden in de volle auto naar de brandweerkazerne in Berdorf, want daarnaast begint een wandelpad naar het rovershol (“Räuberhöhle”). Davey ging weer enthousiast voorop. Er liggen daar ook fraaie rotsen langs de paden en er waren diverse bruggetjes heen en weer over de droge beek. Zo liepen we ook over een hoge hangbrug die iets veerde en Sven vond die brug geweldig! Bij het hol aangekomen, wilde Davey met iedereen afzonderlijk even een stukje de donkere spleet in en dan weer gauw terug. Aan het eind van de spleet moet je kruipend onder een rots door en daarna met een stijle ladder recht omhoog, maar dat hebben Marieke, Annette en ik al in een eerder jaar gedaan. Sven stapte ook met zijn grote broer de kloof in en vervolgens had Davey grote moeite om Sven tot omdraaien te bewegen, want Sven wilde vooral verder stappen.

De paden waren niet altijd even duidelijk (een opvolging van rotsvormige treden), zodat Davey, die voorop liep, op de terugweg een verkeerd ‘pad’ nam en toen zijn wandelstok (een grote tak) verloor, waarna Annette zijn tak voor hem heeft opgevist. Ook hier moesten we dezelfde weg terug, omdat er enorme rotsen in de weg  lagen om een ander pad te bereiken.

Daarna reden we door naar Beaufort. Daar ligt een grote ruïne van een oud kasteel met daarachter een nieuwer landhuis. Davey breidde zijn outfit uit met een helm, een polsbeschermer en het lange zwaard. Ik nam het plastic schild en het korte zwaard aan mijn linkerarm en –hand en de stok rechts. In het kasteel heeft Davey ons één voor één “tot ridder geslagen” (getikt). In de martelkamer had hij gelukkig niet helemaal door waar de martelbank met de spijkers voor was, terwijl Sven vrolijk aan een rad van een ander martelwerktuig stond te draaien. Wijnvaten zag Davey aan voor regentonnen, want natuurlijk best begrijpelijk is. Uiteindelijk werden de beide mannetjes moe en liepen Annette en ik met het schild, helm en zwaard van Davey rond.

We waren net weer terug in het appartement van Marieke en Dimitri (die een nacht langer hadden geboekt) en Marieke wilde Sven even laten dutten. Meteen stond “Frau Gestapo” alweer bij de glazen deur van de keuken, waar Annette en ik zaten uit te rusten. De strekking van haar preek was dat het appartement was verhuurd aan 4 personen en dat “dus” op geen enkel moment meer mensen in het appartement mochten zijn. Wij probeerden uit te leggen dat de kinderen even moesten rusten en riepen Marieke erbij, die het had over “een uurtje”. Het mens bleef volhouden dat het niet mocht, maar wij bleven zitten, want het was buiten snikheet in de zon en in de tuin mochten we zowiezo niet komen. Uiteindelijk is het mens toch vertrokken. De kinderen hebben niet meer kunnen slapen. Annette heeft nog één van hun knuffels uit de tuin gevist - wat gelukkig ongemerkt is gebleven.

Toen we weer bij de abdij waren, waren de mannen klaar met schaken. Marieke heeft Davey de spiegelzaal laten zien, waar zijn vader dat weekend had geschaakt. Daarna zijn we nog wezen eten bij de inmiddels beroemde pizzeria met de grote en lekkere pizza’s en salades.

De uitslag was:

26. Dimitri van Leent (2180/1998): 6½ punt (viel in de prijzen)

96. Guus Beltman (1823/1885), 5½ punt

168. Caspar Oskam (1800/1692), 4½ punt (van max. 9 punten)