Kasteel Weilerbach

 Op zondagmorgen gingen de mannen weer schaken in de abdij, terwijl Annette nog even terug naar bed ging, Marieke kaarten schreef en ik nog een rondje door Echternach liep. Vervolgens was het niet zo ver lopen met de reistassen, omdat we zaterdag de auto op het binnenterrein van de abdij hadden kunnen parkeren.

 Onze bestemming was het 4-km-verderop in Duitsland gelegen roze, symmetrische barokkasteel Weilerbach uit 1780. Volgens de folder was dit kasteel ooit de zomerresidentie van de abt van de abdij van Echternach. Zoals het bij een barokkasteel hoort, was er een rechthoekige baroktuin met een paviljoen, terrassen en fonteinen (waarvan er helaas slechts één water bevatte en werkte). Lager gelegen waren nog wat muurresten met openingen van grote ramen (wat ooit een fabriek voor ertsen, metalen en metaallegeringen was geweest). In een bijgebouw was een museumcafé met terras. Daar hebben we koffie met een gebakje op.

 Na een klein “groen rondje” door de Eifel via Holsthum keerden we weer terug in Echternach. Inmiddels waren we - de dames - allen moe van het drukke weekend en gingen we voor een ijsje en thee naar het etablissement tegenover het hotel van Dimitri en Marieke, dat langzaamaan ook een vaste stek begint te worden bij onze Echternach bezoeken.

 Terug bij de abdij hoorden we dat Guus en Dimitri beiden genoeg punten hadden voor een mogelijke prijs. Bij het tournooi in Echternach wordt bij een gelijk aantal punten o.a. rekening gehouden met de sterkte van de tegenstanders volgens een – ons onbekende – formule. Voor de zekerheid bleven we daarom de prijsuitreiking afwachten. Dat bleek een goede beslissing, want zowel Dimitri als Guus hadden in hun respectievelijke ratingcategorie de derde prijs behaald!

 Na het jaarlijks op zondag terugkerende bezoek aan de Echternacher Chinees – de mevrouw daar herkent ons al en probeert af en toe wat woordjes Nederlands – liepen we terug naar de auto. Daar zagen we een groepje mannen omheen staan. Toen bleek dat ik – moe - ’s middags had vergeten bij onze stille, half-electrische auto op de “uit” knop te drukken. Dat voelde dus echt als een dom-blondje-moment.