Twee kasteelruïnes

De laatste dagen hebben Annette en ik dagelijks gezwommen en samen is een stuk gezelliger dan alleen baantjes trekken. Na de regen van het weekend waren er veel insecten rond het zwembad - zelfs een soort grasspriet met kop en poten - maar toen het zonnige weer terug was, verdwenen de zwarte 'honderdpoten' gelukkig ook weer.

Woensdag zijn Guus en ik met Alexander in de richting van Trilj gereden. Er liep een smal, onverhard weggetje tussen bomen door tot er ruimte was om de auto neer te zetten. Daar stond een bordje hoe we verder konden wandelen. Zo vonden we de kasteelruïne Nutjak, uitkijkend over de Cetina rivier in de diepte. Op de helling lagen nog diverse muurtjes van het voormalige kasteel.

Vervolgens wilde ik nabij Trilj de barakken van Romeinse soldaten zien van het oude Tilurium. Het was even zoeken - en we moesten over het erf van een boerderij langs een vrolijke hond en nogal kale kippen - maar daar vonden we uiteindelijk de barakken. Ze waren helaas minder imposant dan de plaatjes ervan. Alexander was helemaal níet onder de indruk van dit historische bouwsel en vond de hond veel leuker.

Deze vakantie waren we al vele keren op afstand langs de kasteelruïne van Klis gereden, maar donderdag hebben we het kasteel eindelijk ook bezocht. Het fort bewaakte vroeger de bergpas tussen Split en het binnenland. Je hebt er dan ook een wijds uitzicht richting Split en de zee met eilanden. Er waren een buitenpoort en een binnenpoort voor extra verdediging en het bouwsel lag op een rotskam. Er was ook een ruimte met wat oude wapens.

Daarna zijn we met Alexander en Annette nog een laatste keer in Split geweest om ansichtkaarten te kopen, want het is hier allemaal niet zo toeristisch. Ook hebben we het illusiemuseum bezocht, waar ze trucjes hebben met gezichtsbedrog.

Op vrijdag zijn Annette en ik nog een keer wezen fietsen. De enige keer dat ik probeerde te schakelen, vloog de ketting er meteen af. Gelukkig kreeg ik hem er ook weer op, maar ik bleef me suf trappen. Verderop - ten zuiden van Dugopolje - kwam een hond al blaffend achter me aan en hard fietsen ging niet in die lage versnelling. Verderop eindigde het weggetje bij een gehuchtje, Križani, met wat eenvoudige huisjes en trapjes. Toen moesten we weer terug, maar gelukkig zag ik aan het eind een alternatief, smal straatje, zodat we de hond konden vermijden.

Zaterdag zijn we teruggevlogen. Weer had ik veel last van mijn oren.