Puntrotsen

  Zondag gingen Guus, Joan, Annette en Alexander op zoek naar de 'frares van de Serella', een strook puntrotsen langs een bergkam, die nog net wat verder gelegen was dan de rots met het gat, die we vorige week bezochten. Het boekje was weer vrij onduidelijk en Google stuurde ons het dorp Quatretondeta in en daar met de auto een smal, stijl straatje omhoog tot een vrouw naar buiten kwam en aangaf dat dat dood liep. Met Alexander achter de auto en ik ervoor loodsten we Guus weer achteruit omlaag, terwijl de vrouw - nadat we de vernauwing waren gepasseerd - de buitenspiegel weer uitklapte. Annette vroeg de vrouw ondertussen in gebarentaal hoe we bij de rotspunten konden komen en zij legde uit dat we om het dorp heen moesten rijden, wat we daarna hebben gedaan. Zo kwamen we bij het CV-23 weggetje, dat al gauw doodliep in een schier onbegaanbaar pad, zodat wij onze auto parkeerden bij een mast, die een mooi herkenningspunt bleek tijdens onze barre tocht.

  Wij vertrokken met flesjes water bij ons richting de hoge bergkam, maar al na enige tijd liep het pad dood. We staken een droog stroompje over, liepen enige tijd langs olijfbomen en kwamen toen weer bij een pad uit, dat we verder volgden. Dit pad was hier-en-daar met geel-witte strepen gemarkeerd, zoals in het boekje was beschreven. Zo liepen we verder in de felle zon met hier-en-daar uitzicht op de rotskam. Bij een mooi uitzichtpunt vonden  Annette en ik dat we wel ver genoeg waren geklommen, maar de mannen klommen nog wat verder door. Wij zagen op twee plekken een gat in de rotskam. De puntrotsen leken een beetje op een rij hoektanden. Terwijl wij foto's stonden te maken, belde Alexander dat ze een waterpunt hadden gevonden met bord met routekaart. Dus klommen ook wij weer verder. 

  Het waterpunt was erg verkwikkend tijdens deze zware beklimming in de hitte. Het bord beweerde - dat als we doorliepen - we terug konden via een andere route, die dichter langs de rotsen liep, waarop wij ons lieten overhalen om verder te klauteren. Het paadje was inmiddels heel smal en stijl geworden en liep tussen bomen door, wat schaduw opleverde. Bovenaan bij de rotskam kwamen we uit bij een grote strook losse stenen op de helling tussen ons en de rotspunten. Waar we beneden begonnen waren aan de rechterkant van de drie brede rotskwammen, waren we uiteindelijk bij de linkerkant boven gekomen.

  Alexander en Guus hebben daar boven nog wat rond gelopen op de helling met stenen, maar konden het beloofde pad terug niet vinden. We gingen dus dezelfde weg weer terug, wat het voordeel had dat we weer langs het verkwikkende waterpunt kwamen. Weer terug bij de auto gaf mijn sporthorloge 5,4 km aan afgelegde weg aan. De tracker van Alexander's mobiele telefoon beweerde dat het een nog grotere afstand was. 

  Wij verwachtten dat Cas en Patrick wel eten voor ons - vermoeide bergbeklimmers - klaar hadden gemaakt, maar nee, zelfs niet ingekocht. Omdat het zondag was, waren alle supermarkten 's avonds dicht, dus kwamen ze terug uiteindelijk met een pot worstjes en een fles Shangria van de avondwinkel. Daarna zijn Guus en Patrick naar het dorp gegaan om bij een Indier eten te afhalen, maar die nam er weer de tijd voor. Na het eten ben ik dan ook meteen terug - en definitief - in bed gekropen.