Flamingo's

Dinsdagmorgen scheen de zon en toen ben ik opnieuw via het rotsige paadje langs de kust naar het noorden gelopen, maar deze keer ben ik verder gelopen. Het zag er allemaal ook net wat mooier uit met de zon erbij. Na het strand van Benissa, ging het paadje wel heel erg - om en om - de rots op omhoog en naar het strand omlaag tot het ophield bij een bord “Accesso Prohibido” (verboden toegang) bij een stijle rotskust. Er lagen daar in de diepte ook nog wat rotsen in zee. Toen ben ik weer teruggelopen naar het stand bij Benissa, waar Guus me kon komen ophalen.

Woensdagmorgen ben ik naar de grote rots, de “Penyal d’Ifac”, gelopen. Onderweg begon het flink te waaien. Het weer was bewolkt, maar af en toe brak de zon door. Ik liep via een weg omhoog langs wat ruïnes met een torentje erbij. De weg stopte bij het lege bezoekerscentrum. Er was een toegangshekje voor het hoger gelegen gedeelte, waarbij stond dat de boete voor ongeautoriseerde toegang 600-6000 euro is. Toch liepen er allerlei mensen door naar boven. Ik ben echter braaf een gemarkeerd, smal paadje ingegaan dat aan de noordkant weer de berg af leidde. Inmiddels heb ik wel ontdekt dat je in theorie gratis kunt reserveren via een Spaanstalige website, dus daar zal ik later nog eens naar kijken, mocht ik me gaan vervelen.

Die middag werd het echt zonnig, dus liep ik vrolijk weer naar buiten, maar bleek toen mijn mobiele telefoon te zijn vergeten met daarin ook de toegangscode van de deur. De bel leek niet te werken, althans ik hoorde telkens de intercom, maar Guus zei later helemaal niets gehoord te hebben. Na lang wachten kwam er een vriendelijke wielrenner die me mee nam beide toegangsdeuren door. Zo kon ik bij het appartement zelf aanbellen om mijn telefoon op te halen. Vervolgens liep ik weer een te groot rondje, waarbij ik op onverhard terrein struikelde en via een draai toch op mijn billen viel, dus niks aan de hand. Maar ik kwam wel met een zere linkerknie thuis na 9 km lopen op één dag.

Donderdagmorgen was het alweer zonnig. Toen besloot ik rond de zilte flamingoplas (“Les Salines”) te gaan lopen, maar vanaf deze kant kun je er niet in de buurt komen, dus moest ik eerst een stuk parallel aan de plas lopen.

Al gauw nadat ik het paadje bij de plas was ingeslagen, liep ik over een houten vlonder die een stukje tussen struikjes langs de plas liep. Kennelijk kan het water soms wat hoger staan. Verderop kon ik wat dichter naar de oever lopen op een wat hogere rots met beter uitzicht op de flamingo’s die daar in de buurt aan het vissen waren. Ze staan daar voornamelijk met hun kop onderwater te vissen en af en toe doen ze hun kop even omhoog en dat is natuurlijk het moment om een foto te maken. Ze staan ook niet stil, maar lopen naar eten te scharrelen. Ze schijnen algen, garnalen en andere schelpdiertjes te eten. Die algen zouden caroteen bevatten – net als worteltjes – en daar zouden de flamingo’s oranjeroze van worden.

Vervolgens maakte het pad een grote bocht voordat ik weer in de buurt van de plas kon komen, maar het uitkijkpunt daar - met een bankje - lag vrij ver bij de plas vandaan, al had je daar wel uitzicht over de hele plas. Nog weer verder was een vogelscherm geplaatst met openingen om naar de vogels te gluren, maar daar waren ook geen flamingo’s in de buurt. Het pad stopte nabij de Lidl en daar kon ik verder lopen over het gedeelde voet- en fietspad langs de weg, waar die langs de zilte plas liep.

Vrijdagmorgen waren we vroeg wakker. Ik draaide me nog eens om. Guus ging hardlopen, maar onderweg ging het al gauw wat regenen, dus toen hij terugkeerde was hij niet alleen nat van het zweet. Na twee koppen koffie ben ik gaan wandelen met de rugzakhoes over de rugzak. De neerslag was vooral gemiezer, dus het viel best mee. Op de Ifach rots lagen wolkjes en de zee en de lucht waren grauw van kleur. Bij de Ale-Hop winkel met de koe liet ik mijn wandelstok bij de kassa liggen. Gelukkig was ik nog niet erg ver weg, toen ik op onverhard terrein stapte en ineens mijn stok miste. Snel teruggelopen en daar was de stok gelukkig nog!