Een toren en hoge rotsen

Vrijdagmorgen zijn we naar de berg Ještěd gereden die je vanuit Liberec in de verte ziet liggen - met daarop een opvallende, elegante, betonnen toren uit de '60-er jaren. De toren is in gebruik als hotel en zendmast. Het laatste stuk moesten we lopen en dat ging door natuurlijke begroeiing met uitzicht over de omgeving. De kabelbaan daar zat geen beweging in.

Vanwege de (weer) enorme hitte hebben we 's-middags 2 musea bezocht in Liberec: 

1. Het kunstmuseum was gehuisvest in een voormalig zwembad van rond 1900. Er liepen meer personeelsleden rond dan bezoekers. 
2. Het techniekmuseum had vooral oude auto's, fietsen en trams, maar ook een oude ponskaartencomputer. Buiten stonden nog twee tanks en een locomotief. Bij een tekort aan mannelijke paspoppen hadden ze een vrouwelijke paspop van een snor voorzien.

In de nacht van vrijdag op zaterdag ging het waaien, waardoor we zaterdag - zoals voorspeld - aangenamer weer hadden. We reden in zuidelijke richting naar het Boheemse Paradijs (Český Ráj), een gebied met grote, grillige rotsen. We stopten bij het natuurreservaat Prachovské Skála om eerst voor het parkeren te betalen en daarna voor de toegang. 

Eerst liepen we op een paadje door het bos, maar al vrij snel verscheen een soort vallei omringd door hoge, grillige rotsen, echt prachtig! Vrijwel alle mensen namen daar een paadje dat weg voerde uit de 'vallei', dus wij konden er rustig rond kijken. 

Verderop - weer in het bos - stond een informatie bord. Wij bleken de rode route te volgen, die hetzelfde pad zowel heen als terug zou gaan, maar kruisten op dat punt ook de groene route, dus zijn we daar overgestapt op de groene route, die rond liep. Op een gegeven moment leek het pad ineens te stoppen, maar toen bleek dat we laag onder een rots door moesten. Op andere plekken was de rotsspleet zo smal, dat vast niet iedereen er doorheen paste. Ik had ook weer veel plezier van mijn stok bij al dat geklauter! Tegen het einde van de route werd het steeds drukker met mensen (in tegengestelde richting), dus het was goed dat we vroeg waren gegaan.

We lunchten met uitzicht op het stoere kasteel Kost, maar toen we daar gingen informeren naar de rondleiding door de kerkers met martelwerktuigen, toen bleek dat die pas anderhalf uur later zou zijn. Natuurlijk stond er ook weer een wit busje voor dit kasteel geparkeerd. We besloten door te rijden naar kasteel Hrubá Skála, dat in gebruik was als hotel. We mochten wel - tegen geringe betaling - de toren beklimmen en enkele kamers zien, waaronder de trouwzaal. Ook daar zagen we grote rotsen in de omgeving.

Zondagmorgen reed ik het eerste stuk over allemaal binnenwegen en dwars door dorpjes. Ten zuiden van Dresden kwamen we eindelijk op een snelweg, maar toen stelde de “GoogleGoogle” - vanwege file ergens - om een andere, 'snellere' route te rijden (richting Berlijn). Dat ging goed tot even ten noorden van Dresden en toen werden we weer over allerlei vage binnenwegjes gestuurd. De tijd ging als een haas, de afstand als een schildpad! In Oschatz heb ik het stuur overgegeven aan Guus en nabij Mutzschen (halverwege tussen Dresden en Leibzig) konden we  ei-n-d-e-l-ij-k  de snelweg op.  Zo zijn we weer thuis gekomen.