Het kasteel van Almuñécar

Vorige week had ik bij een online fietsverhuur geïnformeerd naar een fiets voor deze week, waarop die terugmailde van “nee, die hebben we niet”. Daarop vroeg ik of ze dan een willekeurige andere fiets hadden, “nee, geen kleine fietsen”. Nou kan ik als Nederlander best op een te grote fiets fietsen (mits zonder stang), maar online kun je dat niet uitproberen en bovendien vond ik de reacties van deze man erg kortaf en onbehulpzaam, dus naar volgende week heb ik niet eens meer geïnformeerd. Zodoende heb ik deze week weer heel wat kilometers gelopen. Tot aan de rotonde-met-de-inkvis in Almuñécar is al ongeveer 3½ km lopen en dan wil ik daarna natuurlijk ook nog ergens naartoe lopen. 

Zo ben ik dinsdag door smalle, stijle straatjes in het centrum omhoog geklauterd naar het San Miguel kasteel. Er is een brug over een droge gracht naar de ingangspoort en daarnaast ligt een wel heel erg scheef torentje, daar is Pisa niets bij. Er waren vooral nog veel muren, een aantal torens met kantelen en een toren waar je via een smal, claustrofobisch gangetje met ongelijke traptreden omlaag kon naar een kleine, claustrofobische ruimte. Aan de zee-zijde was het hoogste punt van het kasteel en had je een mooi uitzicht over de omgeving, inclusief de rotsen die daar in zee liggen.

Er stond een nieuw gebouwtje met daarin 4 maquettes van Almuñécar door de eeuwen heen:

1. Vanaf de 6e eeuw voor Christus woonden hier Foeniciërs, die handel dreven – vooral met hun zoute visprutje.
2. De Romeinen noemden deze plaats Sexi en bouwden een fort op de plaats van het kasteel en ook nog een aquaduct om water aan te voeren.
3. Toen de Omajjadendynastie uit Damascus werd verdreven, vluchtte prins Abd ar-Rahman I (731-788) naar Afrika. Vervolgens landde hij in 755 – volgens de legende – in Almuñécar. Het volgende jaar riep hij zichzelf uit tot emir van Córdoba. Er staat een standbeeld van hem nabij de rots (zie hieronder).
4. In 1489 kwam Almuñécar in handen van de katholieke koningen.

Aan de westzijde van het kasteel ben ik de heuvel weer afgedaald en daar lag weer het parkje met de opgravingen van de stokoude visfabriek-ruïnes en de standbeelden.

Donderdag ben ik nog een keer naar Almuñécar gelopen om tot de conclusie te komen dat er eigenlijk maar één, slingerend winkelstraatje is in het oude centrum en dat je uiteindelijk toch altijd weer ergens in de buurt van de McDonalds en de Lidl uitkomt.

Woensdag reed ik met Guus naar een park wat verderop langs de kust, waar wat wandelpaadjes en uitzichtpunten zijn aangelegd op berghellingen nabij grote hotels. Guus reed terug met de auto en ging weer aan het werk, terwijl ik terug wandelde, overwegend uitkijkend over de zee en foto’s makend.

Toen ik begin deze week een kopje thee wilde maken en de waterkoker voor het eerst aanzette, hoorde ik een klik, maar het licht bleef aan. Het bleek echter een andere groep te betreffen, want de tv wilde niet meer aan. Guus zette de schakelaar weer terug en warmde een kopje water voor me op in de magnetron.

Ook al kijken ze uit over een baai, bij Guus en Joan is het nooit saai.