El Torcal rotsen in de mist

Voor ons weekend in Córdoba had Guus een tussenstop bedacht in een rotsig gebied. Ik ben dol op rotsen en riep meteen "Ooh leuk!" zonder er verder naar te kijken. Zo reden we zaterdagmorgen - nietsvermoedend - slingerend een berg op, zo de mistige wolken in. Af en toe was er duidelijk 'niets' langs de weg, maar we konden niet zien hoe diep de afgrond was. Tegenliggers doken uit het niets op. De parkeerplaats van 'El Torcal de Antequera' lag op ca. 1200 m. hoogte en het was er 6°C.

Na een kopje koffie ("café con leche") vertrokken we, jassen aan, stok in de hand. De rotsen dichtbij zagen we prima, maar des te verder weg de rots, des te vager zijn silhouet in de mist. Bovendien was het paadje vreselijk modderig met grote plassen en veel geklauter over gladde rotsen. Al gauw zaten mijn broekspijpen en schoenen helemaal onder de modder.

Halverwege was een rotswand zó hoog dat we slechts af en toe de bovenkant konden onderscheiden, wanneer de mist net even wat dunner was. Ook was er een rots die leek op een stapel pannenkoeken, vond ik. Die hadden ze niet voor de lunch, wel slappe friet met twee spiegeleieren (chlorestrol bom).

Bij de afdaling kwamen we uiteindelijk uit de mist weer in zonnig weer terecht. Verderop reden we langs de plaats Antequera waar we een kasteel op een heuvel konden zien liggen.  We reden verder richting Córdoba.