De eerste dagen in de VS

Op Schiphol ging alles best voorspoedig. Zelfs de gate was dichtbij. We zaten ook naast elkaar in het vliegtuig, hoewel Guus met Delta vloog en ik met KLM.
Na 10 uur vliegen konden we - als non-US citizens - op de luchthaven aansluiten in lange wachtrijen voor de douane. Af en toe mochten mensen uit de wachtrij naar voren om sneller te gaan, waarschijnlijk vanwege een aansluitende vlucht, zoals gebeurde met de man voor ons en het stelletje achter ons. Toen we eindelijk aan de beurt waren met ons papierwerk (Esta formulieren, Covid vaccinatie bewijzen), namen ze ook nog mijn vingerafdrukken af.
Bij Schiphol stopt de trein en moet je een shuttle bus nemen naar de parkeerplaats. In Los Angeles, echter, is de luchthaven ook één en al parkeergarages en moet je juist met een shuttlebus naar de metro. Vijf metro ritten verder, was het nog ca. 1 km lopen met de koffers. Van deur tot deur zijn we zo'n 21 uur onderweg geweest.

Pas de derde nacht in de VS (en de eerste nacht in de camper), lukte het ons om voldoende uren te slapen. We waren rond 10 uur 's-avonds in bed gekropen op een parkeerplaats bij een Walmart supermarkt. Rond 1 uur werden we wakker van allerlei luidruchtige apparaten. Bleken ze daar ineens om 1 uur 's-nachts een deel van het parkeerterrein te asfalteren! Dus deed Guus zijn schoenen aan en reed de camper naar een andere uithoek van het parkeerterrein, waar de herrie wat minder was. Zo hebben we toch nog lekker kunnen slapen. 

Van het bij de camper geleverde beddengoed, bleek één kussen vreselijk te stinken, maar Guus heeft bij de Walmart goedkoop een nieuw kussen op de kop getikt. Verder doen ze in de VS niet aan hoeslakens, dus de lakens 'drijven' over het gladde bed. Maar op zich bevalt de camper ons goed.

Dinsdagmorgen reden we door het Joshua Tree National Park met de gelijknamige bomen,  afgeronde rotsblokken en gele cholla cactussen. Ook de rest van de dag reden we door woestijn landschap met in Arizona grote saguaro cactussen op de heuvels.
Toen we lunchten in Blythe, zagen we daar een T-Mobile winkel. Guus had in Los Angeles een Amerikaanse sim-card gekocht om hier te gebruiken voor de navigatie, maar die werkte niet. Na lang gezoek en overleg, bleek uiteindelijk in Blythe dat ons in LA een sim-card was verkocht, die niet werkte met onze in-Europa-gekochte mobiele telefoons van het Amerikaanse merk Motorola. Dus toen moest Guus er ook nog een nieuw mobieltje bij kopen. Maar daarmee hebben we dus alsnog een 'TomTom' voor de VS.

Woensdag merkte ik dat ik weer lachte. Zo reden we opgewekt richting Sedona in een gebied met rode rotsen. De 'Bell Rock' had enigszins de vorm van een kerkklok. Daarnaast lag een langgerekte rode rotsformatie. Verderop hebben we een wandeling gemaakt bij een riviertje met stroomversnellinkjes tussen en over rode rotsen. Er badderden ook mensen in het water.
Ten noorden daarvan reden we via haarspeldbochten omhoog naar een hoogte van ca. 2000 m. en daar reden we verder over een enorm plateau. In dat plateau is ook een groot ravijn uitgesleten en dat heet de Grand Canyon. Daarover meer in de volgende blog.

P.S. We hebben geen laptop bij ons, dus het is een beetje behelpen met enkele foto's van onze mobieltjes.